Dom

Ik ben gelukkig mens.
Gisterochtend zat ik al vroeg in de trein die me van Hasselt naar Antwerpen bracht. Daarna stapt ik over op de Hi Speed trein die me in goed twee uur naar Amsterdam reed.

Maar waarom toch? Wij waren toch de maandag daarvoor met de auto vanuit Wormerveer naar Hasselt gereden?
Rond half twee beende ik driftig over de Amsterdamse Prins Hendrikkade. Na een tijdje kwam ik bij een pand en belde ongeduldig aan. Boven mij verscheen een bekend hoofd uit het raam. ‘Zal ik gooien? riep dat hoofd vals grijnzend. ‘Nee’, brulde ik, ‘ niet gooien’. Even later stommelde het bij dat hoofd behorende lichaam de trap af en gaf iets in mijn handen. ‘Bedankt’  riep ik hartgrondig en gaf een high five. ‘Graag gedaan’, zei het hoofd lachend en verdween de trap weer op. Even later liep ik terug naar het station waar ik bijna een uur moest wachten op de trein terug.
Gewapend met een broodje en een flesje drinken zat ik rond drie uur weer in de Hi Speed naar Antwerpen en een paar uur later rondde ik de reis af in de sneltrein naar Hasselt waar ik om zeven uur aankwam. Ik was bekaf want het het proces had zo’n tien uur geduurd.

En wat is het dan heerlijk dat je liefste niet één keer zegt: ‘stom hoor, dat je gisteren je medicijnen was vergeten. Nog een geluk dat je zoon ze even mee naar Amsterdam wilde nemen en je no³g twee extra reisuren bespaarde.’  Nee, dat zei ze niet. Ze was blij dat ik er weer was, knuffelde me liefdevol en maakte heerlijke soep en broodjes voor me.
Want ZO is zij.

En daarom ben ik een gelukkig mens.