Foutje

Er was eens een kleine jongen die heel veel van tekenen hield. Hij tekende de hele dag tot zijn moeder hem het potlood uit de handen rukte en er een vork voor in de plaats deed. ‘Eerst eten’, zei ze dan liefdevol doch streng.
De kleine jongen tekende het liefst poppetjes. Mannetjes met snorren, vrouwtjes met knotjes en wandelstokjes, kinderen op een potje, prinsjes op een paard, prinsesjes in de koets, alles tekende hij. Zijn personages waren zo levendig dat de mensen er vol bewondering over waren.

Op een dag was opa op bezoek. Deze keek naar de tekeningen van het jongetje en fluisterde hem iets in zijn oor. De kleine jongen leek te schrikken en schudde heftig van nee. Daarop lachte de opa en trok hem speels aan zijn oor.

Die avond, na het eten, liet de kleine jongen zijn tekeningen aan vader zien. ‘Prachtig’, zei deze, ‘ zo zou ik het niet kunnen hoor, wat jij opa? ‘ Nee, dat denk ik ook niet’, lachte opa. Die jongen heeft echt talent.’  ‘Ik heb ineens zin om het ook eens te proberen’, zei vader gekscherend, ‘ geef je potlood eens’.
De kleine jongen gaf hem zijn potlood en vader begon onbeholpen een poppetje te tekenen. Het werd een lelijk poppetje, wel helemaal af met armen en benen en zo…maar toch lang niet zo mooi als de kleine jongen ze maakte. Dat vond vader ook. Hij bekeek het resultaat, gaf een ontevreden zucht en scheurde het papier toen abrupt in vier stukken.
Op dat moment sprong de kleine jongen van zijn stoel en gaf een luide gil. ‘ Niet verscheuren, niet verscheuren, dan ben je een moordenaar’, schreeuwde hij. Daarna zakte hij als een klein vogeltje op zijn stoel terug en begon hartverscheurend te snikken.
‘ Wat is dat nou?’, mompelde vader stomverbaasd, ‘ wat heb ik gedaan? ik snap er niks van.
Opa schraapte wat verlegen zijn keel. ‘ Ik denk dat ik het wel weet’, zei hij een beetje verlegen. ‘ Ik zei vanmorgen tegen je zoon dat ie zo goed kon tekenen dat de figuurtjes onder zijn hand gewoon echt levende wezentjes werden. En dat ie daarom nooit een getekend poppetje mocht verscheuren. Omdat dat dus een soort moord zou zijn. Ik bedoelde het als grapje maar ik vrees dat….’
‘…..Waaaat’, schreeuwde vader, hoe kun je? Dat zeg je toch niet tegen een kind.’
Opa knikte met een rood hoofd. ‘Opa heeft het niet zo bedoeld hoor’, zei hij onhandig. ‘Het was maar een grapje.’  Vader troostte het jochie door hem zachtjes op de bol te aaien. En na een tijdje stopte de kleine jongen gelukkig met huilen.

Maar sindsdien heeft hij nooit meer getekend.