Berlijn VIII

Die laatste dag sliepen we zo verschrikkelijk uit dat we te laat waren voor het ontbijt. Zoon werd op een bepaald moment wakker en riep: waarom zitten wij niet in de eetzaal? Er zijn vragen waarop geen antwoorden mogelijk zijn. Wij pakten onze spullen in een zeer traag tempo in, gaapten naar hartelust en vroegen ons af wat we vandaag nog eens zouden gaan doen. Zoon: ik ben moe, ik heb nergens meer zin in. Pa: nou, eigenlijk geldt dat ook voor mij. Weet je wat: we gaan de omgeving van het Hauptbahnhof inspecteren en daar laten we het bij.

Wij sleepten onze (merkwaardigerwijze vollere dan een week geleden) koffers naar beneden en gingen onze internetrekening betalen. Daarna stapten wij voor de laatste keer de Alexanderplatz op waar de zon heerlijk scheen.

Rond een uur of een arriveerden wij per metro we op het enorme Hauptbahnhof en leverden onze bagage in bij het depot. Vrij en onverveerd stapten wij daarna het stationsleven in. En dat betekent: veel winkels en restaurantjes bekijken.

Nu is Het Berlijnse station iets ruimer opgezet dan gemiddeld en dus kun je er een flinke tijd dwalen. Zo hebben ze er een boekwinkel waar ze zich in hartje Amsterdam niet voor zouden schamen. Ik kocht er “tolstojs letztes jahr van Jay Parini (waarin het laatste jaar van Leo Tolstoi wordt belicht vanuit zes verschillende perspectieven. De schrijver volgt de dagboeken van zijn vrouw, dochter, arts, en nog een aantal andere personen die dicht bij hem stonden en concipieert zo een dramatsich belangrijke tekst waaraan men niet aan kan voorbij gaan; ik in elk geval niet). Dat wordt dus Duits lezen in bed, de komende dagen/weken.

We probeerden ook nog een DVD te pakken te krijgen zodat we op de terugweg film op de laptop zouden kunnen kijken. Maar ik kwam niet verder dan “de Generaal van Buster Keaton (want dat is een stomme film) en zoon liet het er uiteindelijk bij. Beter niks dan nasynchronisatie.

Bij Zanetti gingen we op het terras in de zon zitten en keken over de Spree.
Zoon bestelde zo’n enorm bord chocoladeijs dat hij uiteindelijk moest passen. Pa moest helpen met de laatste resten 🙂

Om 16.51 vertrok de ICE richting Duisburg. Naarmate de reis vorderde werd het weer slechter en de dag eindigde uiteindelijk in duisternis en regen. Ondertussen keken wij naar de film Notebook, een liefdesgeschiedenis die door de hoofdpersoon aan zijn demente vrouw wordt verteld die zich dan voor enige minuten wat kan herinneren maar daarna weer terugvalt in haar andere wereld. De film is Amerikaans suikerzoet maar het slot vond ik toch ontroerend.

In Duisburg wachtten wij op de vertraagde ICE naar Amsterdam CS. Ondertussen aten we wat broodjes want de reis was nog lang. Uiteindelijk kwamen we met een half uur vertraging in Arnhem aan. de Duitste conducteur belde andere treinen opdat ieder zijn aansluiting nog zou halen. Want van Arnhem naar Meppel….dat valt niet mee na 23.00 uur.

In Amsterdam hadden wij de stoptrein van 00.16 uur. Ach, na de weblogmeeting ben ik wel een late trein gewend :-). Rond 1 uur waren we thuis en konden wij de katten verwelkomen die niet zichtbaar hadden geleden onder onze afwezigheid (dankzij de goede zorgen van buuvrouw Ikan Mas).

En nu….ik heb net alle foto’s genummerd en gerubriceerd. In dit stukje zie je er een paar. De rest komt binnenkort in het fotoalbum.

Het is hier een stuk kouder en natter dan in Berlijn. Maar het is ook goed om weer thuis te zijn.