Alleen maar niet eenzaam

Onhandiger dan ze zou willen, verhief ze zich van haar zetel. Even maakte ze met haar knie een verkeerde beweging waardoor ze de steun van het tafelblad nodig had. Betrapt spiedde ze om zich heen. Maar nee, ze was alleen in haar vertrekken.
Heerlijk vond ze dat. Alleen zijn. Want het grootste deel van de tijd was er altijd wel iemand in haar buurt, klaar om toe te snellen als dat nodig was. Nu niet. Omdat zij dat zo wilde.

Wat stijfjes bewoog ze zich in de richting van de deur. In het voorbij gaan keek ze even naar de  zwart-wit portretten van haar ouders en haar overleden echtgenoot. Ze glimlachte. Het leek alweer zo lang geleden. Even verloor ze zich in herinneringen, dan rechtte ze haar rug, ontsloot de deur en liep de brede gang in die vol hing met zwaarbelijste schilderijen van voorzaten.

Een hele middag voor zichzelf, dacht ze tevreden. Even geen gedachten aan vervelende enquêtes met volkse wijsheden, geen linten en andere verplichtingen en al helemaal geen ge-jaknik van allerlei functionarissen.
In het kleine kamertje kleedde ze zich om. Daarna betrad ze de werkruimte en keek korte tijd kritisch rond. Het licht was werkelijk prima.

In het midden van de ruimte stond, op de verhoogde tafel, het werk waar ze al zoveel uren intensieve arbeid aan had besteed. Liefdevol streek ze over de ruwstenen kop. “Ik zal je zo mooi maken als ik maar kan, liefste”, fluisterde ze.

Zorgvuldig koos ze de juiste steenbeitel en even later was ze volkomen geconcentreerd aan het werk. Als een koningin in haar eigen universum.