Kiezen

Sander was zeer verliefd op een meisje in zijn straat. Zij vond hem wel aardig maar was zich nóg meer bewust van (wat haar vader schamper noemde) haar marktwaarde.
Ze kon aan elke vinger wel honderd jongens krijgen. Dat vond ze zo leuk dat ze geen zin had om te kiezen. Liever liet ze hen als hongerige bijen om haar heen dartelen. Ze zei: “ik ben nog niet toe aan een relatie, Sander. Als je van me houdt, dan respecteer je dat. Misschien zal ik later voor je kiezen. Je weet maar nooit.

Sander respecteerde en wachtte. Omdat het een heel aardige jongen was, waren er genoeg meisjes die wel met hem zouden willen, maar hij wees ze allemaal af. Hij werkte hard als meubelmaker en omdat hij kundig en eerlijk was gingen zijn zaken goed. Op een dag kocht hij een prachtig huis in een andere buurt.

Niet lang daarna kwam hij in zijn oude straat. Daar liep het meisje van zijn dromen, ouder maar nog steeds mooi. Stralend hing ze aan de arm van een geparfumeerde slungel. Zij keek de jongen grijnslachend aan en zei: “zie je, Sandertje? De keuze is niet op jouw gevallen.” De jongen zei niets, bande het meisje voorgoed uit zijn hart en liep weg.

Jaren verstreken. Sander werd een gerespecteerde man bij wie men graag zijn meubels bestelde. Op een dag werd hij gekozen tot raadslid. In die functie kwam hij  wel eens over de vloer bij de burgemeester die een schat van een dochter had. Ze konden goed met elkaar opschieten en op een dag vroeg Sander haar ten huwelijk. Ze zei volmondig ja. Ze trouwden en kregen een zoon en een dochter.

De nieuwe raadsverkiezingen naderden al toen, op een dag, Sander door de hoofdstraat liep. Plotseling kwam er een, duidelijk onder invloed zijnde, slonzig geklede vrouw op hem af en zei: “Hoi, herken je me nog? ” Hij keek haar in het verlopen gezicht en herkende zijn voormalige geliefde. ‘ Hoe gaat het?’ vroeg hij medelijdend.
‘Niet goed,zei ze treurig. Ik ben helemaal alleen en zit in de bijstand.’
‘Wat akelig voor je,’ zei Sander. Toen, in een poging het gesprek een wat vrolijker klank te geven, vroeg hij: ‘Ga je volgende week nog voor mij kiezen?’
Het was duidelijk dat de vrouw moeite had de gedachten in haar benevelde brein te ordenen. Toen ineens, rechtte ze haar rug en zei trots: ‘Ik bbben niet toe aan een relatie Sander, dddat weet je toch. Als je van me hhhoudt, dan rrrespecteer je dat.
En toen waggelde ze langzaam  verder.