Tussen hemel en aarde

Ze hingen met blozende wangen te schommelen in de wind.
‘Houd je goed vast,’ waarschuwde Grote. ‘Voor je het weet is het gebeurd.’
‘Gebeurd?’piepte Kleine en klemde zich nog steviger vast.
Gewoon,’ antwoordde Grote en deed alsof hij niet hijgde van inspanning, ‘dan val je naar beneden, hup, op je kop.’
‘En dan?’ schreeuwde Kleine boven een stormvlaag uit.
‘Dan… komen zij en eten je op, riep Grote onheilspellend. Kijk, daar gaat Steel.’
Kleine keek en werkelijk, daar suisde goeie ouwe Steel, schuin omlaag en plofte in het gras. Roerloos lag hij daar en gaf geen kik. Kleine was geschokt.
Hoe ie er aan toe is weet ik niet.’, zei Grote, enigszins aangedaan, ‘maar ik hoorde eens een tweepoter zeggen dat we pas dood zijn als we verrot zijn en beschimmeld, want dat we dan niet meer op de schaal kunnen.’
‘Op de schaal?’ mijmerde Kleine. ‘Wat betekende dat?’ Hij vroeg: ‘maar als je nou naar beneden valt en NIET verrot ben?’
‘Dan ga je op de schaal en wordt je opgegeten.’
‘Opgegeten?” fluisterde Kleine, doet dan pijn?
‘Het schijnt een beetje te kietelen,’ zei Grote. Maar ze kunnen je ook tot moes stampen en koken. ‘Dan ben je er stukken sneller geweest.’
Tot moes, dacht Kleine. Maar wat… Hij zweeg abrupt. Grote was weg. In de verte hoorde hij hem piepen.Toen was het stil.

Kleine slikte.Hij voelde lichte jeuk aan zijn steeltje. Oh god, het ging gebeuren. Ik durf niet,dacht hij angstig. Maar toen zweefde hij al tussen hemel en aarde.