Hammamet

Laatst las ik een stukje in mijn fotoalbum.  Het betrof een dag uit de reis naar Tunesië die Caroline en ik in 1976 maakten. Ik vond het zo maar aardig het hier eens neer te zetten.

Maandag 19- 7-1976, Sousse – Nabeul – Hammamet: een reis met hindernissen.
Het begon al goed. In de reisgids hadden we gelezen dat de treinreis zo goedkoop was. Dus stapten wij  ‘s-morgens met weinig geld op zak de lijnbus naar Sousse (in het Zuidoosten van Tunesië). Men had ons aangeraden 1e klas te reizen in verband met de hygiëne. Na lang zoeken vonden we de loketten. We bestelden onze kaartjes. Ze bleken 4x zo duur dan in de reisgids was aangegeven (althans voor de toeristen). Noodgedwongen namen we 2e klas kaartjes. Maar ondertussen was er al een onverwachte bres in ons budget ontstaan.

In Bir Bou Erkba stapten we over op de trein naar Nabeul waar we na 1 uur en 3 kwartier aankwamen. De treinreis was erg leuk, niet in de laatste plaats vanwege de bonte verzameling mensen in klederdracht.

In Nabeul was niet veel te doen. Bij de toeristeninfo werden we symphatiek te woord gestaan en kregen we vrachten folders.  Daarna kochten we cola en een fles safia (bronwater).  Toen we ons  geld telden schrokken we.  Er was nog maar zo weinig dat we, het statiegeld van de waterfles erbij geteld, net genoeg hadden om ‘s-avonds de bus terug te nemen naar ons hotel. Beduusd keken we elkaar aan. Als we die fles nu lieten vallen moest er ‘s-avonds dus een van ons lopend van Sousse naar het hotel.  Daar hadden we natuurlijk geen zin in en daarom hebben wij die middag die fles ontzettend lopen koesteren en bewaken. We hadden weliswaar nog wat Nederlands geld bij ons maar er was geen bank die kon wisselen.

Pas laat in de middag lukte het ons alsnog een bank te vinden die, bij hoge uitzondering, bereid was ons te helpen. Onze zorgen waren voorbij. Daarna vertrokken wij richting Hammamet.

Toen we in Hammamet aankwamen en vroegen naar de oude stad, stuurde een Tunesiër met humor ons precies de verkeerde kant op. Omdat we te gierig waren om met een taxi naar de oude stad te gaan, gingen we lopen. Verkeerd lopen dus. Kilometers later streken we neer in een koffietent en daar maakte men ons wijzer. De cola was duurder dan welke taxirit ooit geweest zou zijn.

Alsnog gingen wij (hartstikke bekaf van de hitte) per taxi naar de oude stad en bewonderenden de Medina (stadswijk) met zijn prachtige nauwe steegjes en de grote Moskee.

Moet ik nog vertellen van die steegjes? Hoe ze een doolhof vormden waar we in verdwaalden. Terwijl we allebei verschrikkelijk naar de WC moesten. En hoe we uiteindelijk blij waren weer in de trein naar huis te zitten?

Moet ik nog vertellen dat wij bij aankomst in Sousse terecht kwamen in een wolkbreuk die het hele stadje volledig onder water zette. Over de gevechten die tussen de Tunesiërs uitbraken om in de bus te komen? Hoe we uiteindelijk met forse vertraging ons hotel bereikten? Hoe we niet meer wisten wat we die avond aten, zo moe waren we?

En hoe we de volgende dag die waterfles niet hebben stukgegooid maar keurig hebben ingewisseld voor het statiegeld?

En hoe het, achteraf, toch een hele leuke, memorabele dag bleek te zijn geweest?