Met S. was ik in Parijs. We zouden vandaag de trein van 13.15 terug naar Nederland nemen. De ochtend zouden we ieder voor zich Parijs intrekken. Ik liep ergens op straat met 4 grote zakken troep. Ik wist niet waar ik die kwijt moest. Bij een café zag ik een vrouw die me wel wilde helpen sorteren. Na een tijdje waren de meeste zakken troep apart gezet. Maar waar moest ik ze weggooien? Net daarop kwamen er een man en een vrouw die ze graag meenamen. Toen was ik er vanaf. Wat een opluchting.
De vrouw van het café gaf me de overgebleven spullen terug in een mooi dichtgebonden zak. Ik besloot, als ik uit haar zicht was, ook deze weg te gooien. Dat deed ik.
Ineens vroeg ik me af hoe laat het was. O jee, zeker al later dan 13.15. Ik keek om me heen. En daar zag ik de beurs van Berlage. Maar dat was toch Amsterdam? Of toch Parijs? Het kon kennelijk allemaal door elkaar heen bestaan. Op de klok zag ik dat het 17.45 was. Veel te laat. Ik holde naar het station, me afvragend of S. nog op me stond te wachten of inmiddels vertrokken was.
Toen werd ik wakker. Het voelde alsof ik nog half droomde. Maar toch zou ik de afloop nooit te weten komen.
Welkom bij Plato Online
Plato Online 
De ellende met dromen is dat je het opdat moment, voor WAAR aanneemt.
Ik heb dat in mij slechte momenten met hallucinaties.
Ik weet dan zeker dat ik b.v. de deurbel hoor.
Ren er naar toe, doe hem open en denk………………………’belletjetrek’, maar dat is niet zo.
Wacht maar tot je dementerend wordt.
Als ik die verhalen van mijn vrouw er over hoor, kan ik er een nieuw weblog aan wijden.
whaaa.
zulke dingen droom je alleen maar
gek hé.