Terwijl hij een rilling nauwelijks kon onderdrukken, hield hij zijn ogen gericht op het roerloze sneeuwlandschap.
Een loodgrijze lucht met daaronder wat vergeelde rietkragen, een klein eiland met een paar kapotte hekken en twee boompjes met bladerloze takken. Aan de einder wat bosschages, een paar huizen en een kerk. Daartussen een bevroren sloot met ontelbare schaatskrassen en sneeuwhopen.
Dit was jouw landschap, dacht hij. Hoewel je er niet daadwerkelijk deel van kon uitmaken, was dit toch jouw omgeving, de plek waar je als het ware moest zijn, ja, zelfs in moest opgaan.
Zijn blik verschoof naar de plek waar de rietstengels een ijzige handtekening van uiterste deskundigheid en bewogen inspiratie vormden. Van daaruit zwierven zijn ogen schuin omhoog. Vlak onder de horizon was een kleine stip zichtbaar. Een kleine watermolen? Een oneffenheid in het landschap? Het bleef enigszins onduidelijk.
Plotseling drong het tot hem door waarom dit landschap hem al die tijd zo had geïntrigeerd. Het was de volstrekte eenzaamheid die er heerste. Geen mensen, geen vogels, geen beweging van riet en takken. Alles leek bloedeloos, verstild en ten dode gedoemd.
Was dit de personificatie van jouw innerlijke wereld? vroeg hij zich af. Was dit de uitdrukking van het gevoel waar je zo dikwijls onder gebukt ging en dat je aan niemand kon, of misschien wel niet wilde laten zien en dat je dus maar verstopte in je werken?
Abrupt draaide hij van het doek weg. Zijn hoofd bestond alleen nog uit louter vragen.
Hij moest dit los laten.
Maar voorlopig voelde hij alleen maar die ellendige leegte.
en in die eindeloze stilte schiep hij leven.
groetjes, Ria
Je grijpt me bij de keel, Plato.
Och Plato, wat raak je me hiermee! Het gekke is dat ik het er zowel een koud en warm gevoel van krijg. Ik lees de eenzaamheid van de schilder en de liefde van de nabestaande.
Heel mooi, Plato.
afschuw van herkenning….
Nu snel een andere ‘bril’ opzetten zodat het zonnestraaltje dat hem/haar in het licht zet ook zichtbaar wordt.
Gaat dit over je broer? Ik kan me voorstellen dat je nog vele vragen hebt. Zo jammer dat ze nooit meer beantwoord zullen worden.
Dit raakt mij ook en dat kan ook niet anders… heel mooi!
mooi, persoonlijk blog. ik kan me voorstellen dat dit je bezig houdt.
toch zie ik heel wat anders in: onmetelijke rust.
hopelijk heeft hij die nu eindelijk gekregen.
Pfff die “machteloosheid” die dan ineens over hem heenvalt. Ik hoop echt dat hij het los kan laten!
Dat je dat na zoveel tijd ineens ziet…….
Het houdt je nog volop bezig, maar dat is begrijpelijk.
Zou Piet echt zo eenzaam geweest zijn? Leeg was hij niet, want dan kan je niet met zoveel passie schilderen.
Mooi, gevoelig logje, Plato.
Willie: het stukje is afkomstig van schrijfbloc en al wat ouder. Ik heb er wat aan gesleuteld.
Het schilderij van mijn broer was de aanleiding. Maar daarna nam mijn fantasie het deels over. Het is dus deels fictie, deels non-fictie.
Dat je naar een schilderij van Piet keek kwam me bekend voor, dat heb ik dus op Schrijfbloc gelezen.
Dus je hebt nu vrede met je gevoelens ? ( als je naar het schilderij kijkt ).
Moeilijk te zeggen. Rationeel wel. Broer was volkomen op. Hij heeft het vermoedelijk nu beter dan ooit. Maar soms mis ik hem en de anderen. Ik heb het geaccepteerd omdat er nu eenmaal niets anders op zit. Maar soms komt er iets terug en dan voel ik me… nu ja… en dan denk ik: mag ik me dan wel zo voelen? Is dat niet egoïstisch?
Je ziet, onvrede, vrede, acceptatie, begrip… het slingert allemaal door elkaar heen.
Alles mag er zijn, ik vind het niet egoïstisch.
Mooi geschreven! Zit al een tijdje naar het schilderij te turen, ik krijg er geen naar gevoel bij. Ik wil mijn schaatsen onderbinden en daar genietend van de rust een eindje schaatsen. 🙂
Offtopic: Je bent je oude logjes aan het redden zag ik. Die krijg ik als abonnee allemaal in mijn mailbox whahaha. Leuk om ze weer terug te zien/lezen! 🙂
Oh, kun je dat zien? Hahahaha, ik heb ze nog wel bliksemsnel van een oudere datum voorzien. Fijn dat je plezier in het lezen hebt. Ze zijn al zo oud, dat het me verbaast dat er nog interesse voor is.
Haha, ik zag het ook in mijn google-reader… Maar leuk om te lezen hoor 😉
Bijzonder gemijmer van beide zijden.
Wat een ij-en ei in één zin!
Bij het zien van het schilderij kreeg ik meteen zin om mijn schaatsboek weer te herschrijven.
Beeldend schrijven. En hier idem, via google reader kan ik gewoon volgen wat je plaatst. De oudjes dus, ik lees ze wel mee ook al voorzie ik ze niet van commentaar. Fijn weekend @->–
ja mooi schilderij het stond ooit in een van onze Zaansche bladen dag of week ik week het niet maar het pakte mij toen ok al meten
ook mooi. en wat kon je broer ook mooi schilderen, zeg.
Heel mooi schilderij van je broer Plato.
Scheiden gaat nooit zonder scheuren hè. Het missen blijft.
Mooi geschreven. Het gevoel dat uiteindelijk uit jezelf voortkomt toch?