Leegte

Terwijl hij een rilling nauwelijks kon onderdrukken, hield hij zijn ogen gericht op het roerloze sneeuwlandschap.
Een loodgrijze lucht met daaronder wat vergeelde rietkragen, een klein eiland met een paar kapotte hekken en twee boompjes met bladerloze takken. Aan de einder wat bosschages, een paar huizen en een kerk. Daartussen een bevroren sloot met ontelbare schaatskrassen en sneeuwhopen.
Dit was jouw landschap, dacht hij. Hoewel je er niet daadwerkelijk deel van kon uitmaken, was dit toch jouw omgeving,  de plek waar je als het ware moest zijn, ja, zelfs in moest opgaan.
Zijn blik verschoof naar de plek waar de rietstengels een ijzige handtekening van uiterste deskundigheid en bewogen inspiratie vormden. Van daaruit zwierven zijn ogen schuin omhoog. Vlak onder de horizon was een kleine stip zichtbaar. Een kleine watermolen? Een oneffenheid in het landschap? Het bleef enigszins onduidelijk.

Plotseling drong het tot hem door waarom dit landschap hem al die tijd zo had geïntrigeerd. Het was de volstrekte eenzaamheid die er heerste. Geen mensen, geen vogels, geen beweging van riet en takken. Alles leek bloedeloos, verstild en ten dode gedoemd.
Was dit de personificatie van jouw innerlijke wereld? vroeg hij zich af. Was dit de uitdrukking van het gevoel waar je zo dikwijls onder gebukt ging en dat je aan niemand kon, of misschien wel niet wilde laten zien en dat je dus maar verstopte in je werken?

Abrupt draaide hij van het doek weg. Zijn hoofd bestond alleen nog uit louter vragen.
Hij moest dit los laten.
Maar voorlopig voelde hij alleen maar die ellendige leegte.