Klimmen

Die dag wilde ik hoger reiken dan ik kon en nagelde me feilloos aan de publieke schandpaal.
Ik was 15 en verliefd. Ze had lang, donker haar, de mooiste lach van alle meisjes en was 14. Ze zat één klas lager zodat ik mijn best deed om tijdens de pauzes een glimp van haar op te vangen. Te verlegen om toenadering te zoeken,droomde ik ‘s-nachts van haar, zo zoet en onschuldig als alleen een jongen van die leeftijd nog dromen kan.

Toen kwam de gymnastiekdag waar, bij uitzondering, alle derde- en vierde klassers aan meededen. In het gymnastieklokaal was een parcours uitgezet van ringen, klimrekken, touwen,matten en bokken. Dit parcours moest zo snel mogelijk worden afgelegd.

De eerste jongens waren bezig. Ik keek naar de tribune. Daar zat ze. Mijn hart zwol op. Nú zou ik eens wat laten zien.

Het eerste stuk legde ik vlot af. Op de terugweg moest ik in de touwen klimmen,daarna via de bok met mijn voeten de ringen in en tenslotte met een koprol op de mat over de finish gaan.

Na de touwen ging het fout. Van daaruit kwam ik met slechts één been in de ringen, mijn bovenlichaam duikelde en ik zwaaide omgekeerd en ongecontroleerd over de vloer. Het leek uren te duren voor ik me bevrijd had en het parcours kon afmaken.

Zelden heb ik een tribune zó horen lachen. Met een vuurrood hoofd en zonder op te kijken, sloot ik aan in de rij.

Ik heb haar nooit gesproken. Ze heette Tineke.