Reünie

50 jaar overbrugd
Wat zeg je tegen iemand als je hem of haar 50 jaar niet hebt gezien? Die vraag stelde ik mezelf, voordat ik de trein instapte om me richting reünie te begeven. Eerlijk gezegd, ik had geen idee.

Willie
Alweer een tijdje geleden kreeg ik contact met Willie. Zij is DE motor achter de reunie. Het afgelopen jaar heeft ze zich enorm ingespannen om de groep bij elkaar te krijgen. Eerst alleen, later samen met Tonia (mijn vroegere buurmeisje) probeerden ze alle klasgenoten te achterhalen en (als dat gelukt was) ging ze zo mogelijk bij iedereen op huisbezoek. Aanvankelijk bleef het succes beperkt tot een kleine groep. Maar op dit moment heeft ze al zo’n 35 personen getraceerd. En dat is, gezien de lange tijd die achter ons ligt, een prestatie van formaat.

De tijd
Voor onze klas begon het zo rond het jaar 1954. In die tijd was het leven was nog braaf, er waren geen nozems, provo’s of hippies, vader was een autoriteit, bijna niemand had TV, er werd melk op school verstrekt, de klassen werden warm gestookt met turf of kolen en een onderwijzer kon nog onbekommerd een mep uitdelen als een leerling zich enigszins misdroeg of niet luisterde.

De school
Onze school was de Amsterdamse Nassauschool aan de Wittenkade te Amsterdam. Niet zolang geleden ben ik er eens gaan kijken. Het gebouw stond er nog maar de school, in onze kinderjaren een onaantastbaar monument van statige en vooral christelijke opvoedkunde, bleek nu een opvangplek voor kleine kinderen.

De reünie
Op maandag 4 december vond de 2^e reünie plaats in café 1890 te Amsterdam. De hooggespannen verwachtingen werden niet beschaamd. Ongeveer 25 personen gaven aan de oproep gehoor, sommigen vergezeld door de partner.

De flarden
Het was een wirwar van handen schudden, herkennen, niet herkennen, op de naambordjes kijken, diep nadenken en het geheugen uitknijpen. Langzamerhand kwamen er herinneringen boven, vaak niet meer dan flarden die al dan niet aansloten bij de flarden van anderen. Want 50 jaar is een lange tijd.

De gemeenschappelijke herinneringen
De sigarenzaak van Frans de Munck, het voetballen, het verzamelen van de kerstbomen voor het grote vuurwerk, het ophalen van de leraar of lerares. De branies die zich al begonnen te verzetten tegen het gezag van de leraren.

Talloze anecdotes vulden de caféruimte. En ja, die onderwijzers….weet je nog van meester van Buuren? Die oude bovenmeester? Ken jij meester Emmens nog, uit de 2^e klas? Die oude man? Ja, die Nou je het zegt, jaaaa! En had jij ook meester van den Berg in klas 3 en 4. Je weet wel, die altijd over zijn Indisch verleden sprak en die soms met koorts aan zijn tafeltje zat. Ja, en  meester van den Bosch…..die hoofdonderwijzer, wat kon die driftig worden Dan sloeg ie… niet zo zuinig.Dat zouden ze nu eens moeten proberen.

En dan tenslotte: juffrouw Fetjes. De toegewijde maar driftige juffrouw uit de 5^e klas. Het onder haar leiding vierstemmig zingen als oefening voor het kerstoptreden in de kerk, op haar ritmisch handgeklap trap op- trap af marcheren en het ondergaan van haar harde tucht met de lineaal. We wisten er allemaal nog over mee te praten.

De carrières
Wat ben jij geworden? Wat heb jij gedaan? Werk je nog? Oh zo lang al weer niet? Waar is je haar gebleven? Zo, buikje gekweekt? Kortom het was gezellig.

Uit de gesprekken werd al snel duidelijk dat de groep kinderen uit die Amsterdamse volksbuurt in de meest diverse richtingen waren uitgewaaierd.

Van huisvrouw tot architect, van zeeman tot politicus, van administratief medewerker tot bouwvakker en van winkelier tot brandweerman. We zijn van alles geworden. Sommigen zijn al jaren niet meer werkzaam, anderen werken nog vol enthousiasme en allemaal hebben we een plekje in de wereld veroverd.

Het afscheid
Is het nog nodig om te vertellen dat het een zeer geslaagde avond was? Pas in de late uurtjes namen we afscheid van elkaar. En het is nu al duidelijk dat het niet de laatste reünie zal zijn. Voor het volgend jaar zijn er al weer plannen. En hopelijk zijn er dan NOG meer mensen bij.

En de vraag: wat zeg je tegen iemand die je 50 jaar niet gezien hebt? Die vraag viel gewoon helemaal weg tegen het enthousiasme en de spontaniteit van deze avond.

Update:

Het bleek de laatste reunie te zijn. Een aantal mensen van de organisatie wilden teveel, daar werd te lauw op gereageerd en toen waren ze zo boos dat ze in een klap de stekker uit het hele project trokken. Toch een beetje EGO geweest, dames. Want het ging alleen maar om gezellige reünies en niet om jullie performance.

Enfin, we hebben elkaar een keer gezien en het was goed zo.