Vleer 6: Griebeltje leert vliegen

Griebeltje had het de hele dag al, dat vreselijke, kriebelige gevoel. Al uren had hij drooggefladderd zoals Yma dat noemde. Hij had een machtig gevoel in zijn vlerken, alsof hij zo zijn vader achterna zou kunnen vliegen.
Je láát het hoor, had Vleer gezegd. Veel te gevaarlijk. Wacht maar tot ik thuiskom van de jacht, dan gaan we het eerst eens proberen.

Eindelijk was vader terug. Zullen we meteen na het eten, pap. Griebeltje kon haast niet wachten.
Ja, jongen dat is goed, zei Vleer en Yma voegde daar aan toe: maar wel je dasje om doen. De transwind is gevaarlijk, voor je het weet heb je griep.
Ja, ma, zei Griebeltje en dacht: maar dan laat ik wel lekker het knoopje los.

Eindelijk was het zover. Vleer nam Griebeltje mee naar een raam met een brede rand.
Een veilig plekje voor beginnende fladderaars, zei Vleer tevreden. Doe mij maar na, een rondje en dan terug naar het raam, het gaat vanzelf, je zult het zien, zei hij bemoedigend en fladderde het raam uit.

Even later klonk zijn stem van beneden: kom maar.. Griebeltje haalde diep adem en…sprong.
Beweeg je vleugels, riep vader. Griebeltje bewoog zijn vlerkjes heen en weer zoals hij voelde dat het moest. Ja, het ging, hij vloog. Een beetje tenminste. Maar waar was dat raam nu, hij zag alleen maar blauwe lucht? Maar wat ging dat lekker zeg. hij gooide er nog een fladder extra uit. Kijk nou toch, de de kerktoren lag onder hemel en werd steeds kleiner. Hij vloog. Hij voelde zijn vlerken sterker worden. Hij kon de hele wereld aan.

Beneden hem zag hij vader die kleiner en kleiner werd. Kijk, dacht hij, vader zwaait met zijn vlerken, hij juicht me zeker toe. Meteen zwaaide hij terug. Maar dat had hij beter niet kunnen doen want nu verloor hij zijn evenwicht en kwam spiraalsgewijs in een val terecht. Help, schreeuwde Griebeltje terwijl de wind om hem heen suisde. Knots… met een kwak kwam hij in de dakgoot van een flatgebouw terecht.

Nee maar, alweer een lekker hapje? klonk een scherpe stem achter hem. Het leven is hier maar goed. Kom maar jochie. Griebeltje keek met bonzend hart om. Daar stond Harry Havik. Kom jongetje, grijnsde hij, ach wat een lekker mals kluifje.
Nee, schreeuwde Griebeltje, papa, help en van angst deed hij beide ogen dicht.

Plotseling stond Vleer daar in zijn volle lengte. Hij had zijn tanden ontbloot en keek Harry gevaarlijk aan. Waag het niet! siste hij.
Al goed, teemde Harry en deed een stapje terug, grapjuh…
Kom zoon, fladderen, beval Vleer kort en gaf Griebeltje een duwtje. Gehoorzaam bewoog Griebeltje zijn vlerken. Daar vlogen ze heen. Het ging best, achter de brede rug van vader. Kijk, daar was de kerktoren alweer en hup, daar stonden ze op de rand van het raam.

Goed was ik, hè pap, juichte Griebeltje.  Maar zijn vader keek ernstig, bijna boos zelfs.
Je moet leren luisteren, Griebeltje, ik zei, een kort rondje. Bijna was het verkeerd afgelopen. Maar ik…mompelde Griebeltje.
Houd je mond. Voortaan luisteren, begrepen? Of eindig je liever in Harry’s maag? Nee pap, fluisterde Griebeltje beschaamd.

Goed dan, zei Vleer. Daar is je moeder net. Laat ons maar even zien hoe goed je kan vliegen. En dat deed Griebeltje. Hij vloog een rondje om de kerktoren en zag uit zijn ooghoeken zijn vader en moeder naar hem kijken. Hij zwol van trots.  Even later was hij terug bij het kerkraam. Goed gedaan jongen, zei Vleer en Yma gaf hem een stevige zoen. Zo en nu slapen, zei ze. Morgen weer een dag.

Griebeltje ging gehoorzaam in zijn nis liggen en sliep spoedig in. Hij droomde van blauwe luchten, eindeloze verten en stevige vleugelslagen. Af en toe, gaf hij in zijn slaap een schril piepje. Yma en Vleer keken naar hem. Zo’n jongen toch, zei Yma vertederd en streek hem zacht over zijn bolletje.
Ja, mijmerde Vleer. We gaan nog wat met die jongen beleven.