Op 16 juni 2005 overleed mijn broer. Hij had zware reuma en was daarom zeer kwetsbaar. Maar desalniettemin kwam zijn overlijden toch nog behoorlijk onverwacht. Hij wilde nog zoveel. En van dat vele willen was schilderen wel het belangrijkste.
Het schilderij hierboven, stelt een landschap bij Andijk voor. Piet schilderde het in voor hem experimentele kleuren. Een paar maanden voor zijn dood kocht ik het van hem. Het hangt nu bij mij in de woonkamer. Ik ben er heel blij mee.
Over Piet heb ik een aantal verhalen geschreven. Zo hoop ik hem recht te doen. Want het was een bijzonder mens die, ondanks (en in zeker opzicht dankzij) zijn handicap, altijd positief bleef (ik kijk naar wat ik kan en niet naar wat ik niet kan) en op zijn gebied (kunstschilderen) alles uit zich haalde wat er in zat (stelregel: ik ga door tot er geen verf meer is). Zo was hij een voorbeeld voor heel veel mensen. Zijn positieve opstelling leverde hem ook een flinke vriendenkring op zodat hij ook in dat opzicht midden in het leven stond.
In zijn, naar later bleek, laatste maanden had Piet met zijn zoon Auke zeer veel contact op schildergebied. Dit contact was door Piet’s ziekte en zaken die daar helaas uit voortvloeiden (o.a. een scheiding), helaas sterk verminderd maar gelukkig kwam alles in latere jaren toch nog goed.
Auke begon eigenlijk pas, had goede ideeën en veel ambities maar miste nog de ervaring in het schilderen die zijn vader wel had. Piet heeft hem in deze periode veel geleerd over kleurgebruik en (vooral) het durven gebruiken van die kleuren.
Na de dood van zijn vader is Auke zich, voornamelijk autodidactisch, gaan ontwikkelen. Hij bleek talent te hebben voor de surrealistische kant van het schilderen en ook zijn portretten werden steeds beter.
Inmiddels heeft Auke zijn eerste exposities achter de rug en binnenkort hangen zijn schilderijen in een aantal galeries.
Op deze manier zet Auke de familietraditie, die begon bij de schilderscarrière van mijn vader, voort. En dat doet hij beslist op een volstrekt eigen wijze.
