WE 300: schakelen – Afscheid

De woorden hadden geklonken als een combinatie van onverwachte verbazing en afschuw.
Voor haar waren het  zeven zwiepende zweepslagen die fel doel troffen. Daarna had hij de ogen gesloten en was, na wat gereutel, definitief in de kussens teruggezonken.
Voor hém was het voorbij.

Ze was niet bepaald knap en had zich al verzoend met een leven als winkeljuffrouw toen ze, vrij plotseling, via de kerk, gekoppeld werd aan die verlegen jongeman met zijn enorm uitstaande oren.
Trouwen lag simpelweg in het verlengde van deze gebeurtenis.
Achtentwintig was ze, twee jaar jonger dan haar gloednieuwe echtgenoot die de volgende dag alweer het land bewerkte.
Op haar beurt stopte zij al haar energie in hun huisje, dat ze dagelijks met versgeplukte veldbloemen opfleurde. Vaak complimenteerde hij haar daarover. Dan was ze blij. Ze dééd ertoe. 
’s Avonds, na zijn thuiskomst aten ze hun maaltijd. Daarna las hij de krant terwijl zij afwaste. Later luisterden ze gezellig een uurtje naar de radio of deden een spelletje. Om negen uur doofde de lamp, want ’s morgens vijf uur ging, onverbiddelijk, de wekker.
De tijd verstreek. Gaandeweg ging het hen beter. Er kwam televisie, telefoon, vakantie, geld op de bank. Ze hadden het goed. Wel bleven ze kinderloos maar ach, in deze tijd, was het niet beter zo? Ze waren gelukkig met elkaar, toch?
De laatste jaren werd hij in toenemende mate warrig en nors. Een verpleeghuis had ze afgewezen. Aan haar man geen vreemde handen.
Ze had volgehouden. 

De anderen pakten haar zacht bij de witverkrampte handen, zeiden dat het zijn ziekte was geweest, dat ze zich niet schuldig moest voelen, dat ze moest eten, dat ze iets moest zeggen, dat ze…
Maar nooit zou ze nog iets anders kunnen horen dan die laatste woorden:
‘Mijn God, wat ben JIJ verschrikkelijk lelijk!’

Verhaal © plato 2013